Het Nationaal Militair Museum is geopend in 2014 op voormalig militair vliegveld Soesterberg. Het museum gaat over alle onderdelen van defensie. Het is een groot museum, waar je in potentie vele uren kan zijn. Het museum draagt actief uit met Hidden Disabilities Sunflower te werken. Echter vraag ik mij wel af wat ze er dan precies mee doen in de praktijk, daar ik daarin geen verschil heb ervaren tijdens het dragen van de keycord. Zeker ter meer vanuit de uiteindelijk behaalde score. Voor ik daarin in detail treedt, ga ik eerst in op wat je nog kan verwachten.
Bij binnenkomst werd ik erop geattendeerd dat ik mijn rugtas in en locker moest leggen. Maar omdat op de website van het museum niet tot nauwelijks word gecommuniceerd wat ik kan verwachten in het bezoek, vroeg ik dan ook welke prikkels ik kan verwachten. De gastvrouw gaf aan dat het licht aan waar ik gevoelig voor was. Dus ik gaf aan het geluid, waarop ze aangaf dat er wel kanonschoten te horen waren. Het is wel een beetje een understatement, gelet de score en de ervaring. Het geeft mij dan ook weer dat er ook onvoldoende bewustwording is van de locatie. In het eerste deel word je door verschillende zalen geleid waar in vrijwel elke zaal een audiovisuele presentatie plaatsvindt. Deze worden doorlopend afgespeeld en staan ook erg luidt. Met mijn Active Noice Cancelling koptelefoon zonder geluid erbij aan, ging het er nog door heen.
Daarbij waren er zalen waar dan ook verschillende audiovisuele effecten over elkaar liepen (tegelijkertijd afspeelden). Er was een ruimte waarin er zitjes zijn en waar dan je en video met een knop kan starten. Op zich is dat al goed, maar bij de zitjes staan de boxen met een hoog volume aan. Het gevolg is dat hier dus bij meerdere boxen aan, dit heel veel geluiden geeft. In de route zelf zijn er eigenlijk geen ruimten of pauzeplekken waar je even niet word blootgesteld aan geluiden. Gevolg is dan ook dat ik het laatste 3 zalen ben “door gevlucht” om eruit te komen. Daar heb ik vervolgens buiten zeker een half uur gezeten in een niet-prikkelarme ruimte, want was min of meer bevroren. Ik werd overigens ondanks de sunflower keycord, niet opgemerkt door beveiliging of personeel. Terwijl ik alleen maar naar de grond keek om zoveel mogelijk prikkels uit te schakelen. Ik moest van mezelf wel door, beneden was er nog een enorme collectie aan militaire voertuigen, en wilde het wel in beeld brengen.
Dus heb nog wel even doorgezet, waar ook een holle ruimte is. Daar zag ik dat op de begane grond ook nog een speelruimte is voor kinderen (niet op de foto gezet i.v.m. privacy van kinderen), logisch dus dat er zoveel geluidsprikkels in die hal zijn. Verder zijn hier nisjes met bepaalde thema’s, zoals bv. over de schietstoel, maar ook daar zijn weer lichteffecten toegepast. Uiteindelijk werd het mij ook zoveel, dat ik met de autipas in de handen hulp moest vragen: ik had echt een stille ruimte nodig, want mijn hoofd staat op ontploffen. Waarna ik een ruimte toegewezen kreeg. Deze was een stuk stiller dan waar dan ook in het museum, dus dat was al fijn, maar echt helemaal stil, niet. Voor nu oké, want ik moest immers nog naar huis rijden, dus de prikkeling af laten nemen was dan ook een must.
Dit museum is dus verre van prikkelarm. Sterker nog. je kunt wel stellen dat het museum erg prikkelrijk is. Als je van verder komt, zou ik een afweging maken of je niet beter de wat kleinere losse musea kunt bezoeken, zoals het Geniemuseum of het Cavalerie Museum. Deze zijn een stuk rustiger en hebben ook behoorlijk veel tastbare objecten staan. Je hebt dus in het eerste deel van het museum veel prikkels: hard geluid, grote audiovisuele presentaties, kanonschoten, theatrale opstellingen en overlap van verschillende geluiden. Heel erg veel gelijktijdig. In de hal beneden zijn er spotjes weggewerkt in de balk eronder, maar omdat je rondom loopt, zijn er altijd wel spotjes die in je ogen schijnt.
Tijdens verschillende onderdelen word er gebruik gemaakt van flitsende beelden of lichteffecten. Al dan niet in combinatie met andere effecten die elkaar versterken. In de zaal beneden heb je ook veel galm en geluidsweerkaatsing, welke dan ook waar dan ook in het pand op de reguliere ruimten, prikkels geeft. Al met al een overprikkelend museum. Ook als er geen bezoekers zouden zijn, zouden de prikkels vanuit de basistentoonstelling en presentatie al zoveel zijn dat het eigenlijk té veel is. Waarbij ik dan denk met alle musea die ik tot nu toe heb bezocht, dan zijn die kleinere musea om te bezoeken een betere keuze. Ik heb uiteindelijk ook bepaalde onderdelen van het museum niet meer bezocht, omdat het mij te veel was. Zoals de klas van ’45 de oorlog bekeken vanuit het perspectief van een kind of de uitkijktoren.
Dus hoewel het museum uitstraalt voor ieder toegankelijk te willen zijn, is het voor mensen met autisme (die gevoelig zijn voor audio- en lichtprikkels) echt wel een opgave. Mijn hoofd is in dat opzicht nu ook zo vol, dat ik ook niet zou weten hoe ze daar het toegankelijker in krijgen.
Wat ik overigens wel uiteindelijk goed vond is dat toen ik aangaf stilte nodig te zijn omdat mijn hoofd ontploft, er binnen enkele minuten een ruimte beschikbaar was gesteld waar ik ook nog best een tijd heb gezeten om bij te komen.
