Het Nationaal Reddingmuseum ligt in Den Helder op een steenworp afstand van het Marinemuseum. Het museum is gevestigd in een oud pand, die klaargemaakt is als museum. De vloer, wanden en plafond zijn allen gemaakt van beton. Dat vormt in die zin ook een akoestieke uitdaging. De collectie van het museum bestaat uit alles wat met de redding op zee te maken heeft. Het is dan ook niet zo gek, dat in het jaar dat de Koninklijke Nederlandse Reddingsmaatschappij 200 jaar bestaat, ook in dit museum daar aandacht voor is. Toch is de tentoonstelling hierover toch weer wat meer toegespitst op de geografische locaties rondom Den Helder, Den Oever en Texel. Er zijn vele objecten te vinden die met het reddingswerk te maken hebben.
Zowel de kleine objecten, zoals touwen of een reddingsboei, maar ook grotere objecten, zoals machines die op rupsbanden lopen. Daarnaast zijn er verschillende schepen die nog varen als museumschip geregistreerd. Hier kun je niet op, maar wel vanaf de kade bekijken. Tenslotte zijn er verschillende aspecten die je kunnen laten ervaren. Zoals een windtunnel die je laat ervaren hoe het voelt om windkracht 10 te hebben. Of dat je op een schip staat die mee deinst met de golven. Daarnaast kun je spellen doen, waardoor kinderen ook worden betrokken in het museum. Je kunt een audiotour doen in het museum, maar hier heb ik geen gebruik van gemaakt.
Toch is het museum niet prikkelarm te noemen. Dat komt ook door de bouwkundige stijl van beton. Die industriële look zorgt er dan ook voor dat veel geluiden weerkaatsen. Waar de begane grond en de eerste etage met elkaar verbonden zijn, klinken de audioprikkels uit de audiovisuele presentaties ook door. Ik was nu alleen in het museum, maar als alle presentaties gestart worden, lijkt het me verre van fijn. In de hal waar je binnen komt staan er twee audiovisuele presentaties continu in een loop te spelen. Die krijg je dan hoe dan ook binnen. Ook draaien hier sonar antennes die geluid geven. Tenslotte zou hier, bij meerdere bezoekers, hier ook invloed van zijn, dat zou op zo’n moment ook een mogelijke andere score kunnen geven.
Naast de audiovisuele presentaties, zijn er over het hele museum verschillende audiovisuele presentaties die starten met een knop. Daarbij is op te merken dat ze een luid volume hebben en daarin niet instelbaar zijn. Daarbij is het ook niet zo dat als je de knop nog eens indrukt, de video stopt (deze start dan opnieuw). Op de tweede etage is een ruimte voor wisselende exposities. Hier hangen de spotjes veelal ongunstig, doordat je een tekst wil lezen, maar spotverlichting alsnog in je ogen schijnt. Het lezen van borden in het museum is sowieso lastig, doordat er gekozen is voor een zilveren glanzende ondergrond met zwarte letters, maar door verlichting de glanzende ondergrond het lezen moeilijker maakt. Tenslotte zijn er binnen het museum in de verschillende ruimten verschillende temperaturen, waardoor je ook hier de temperatuurovergangen kan waarnemen.
Het museum is niet bekend met de Autipas of Hidden Disabilities Sunflower.
