Het Archeologiemuseum Huis van Hilde in Castricum heeft een vaste collectie en een wisseltentoonstelling die elk half jaar wisselt. In de vaste tentoonstelling loop je in een ronde zaal waarbij je begint in het verre verleden van duizenden jaren geleden en loop je rond tot het heden. In deze rondgang zijn er tal van objecten tentoongesteld die passend zijn bij die specifieke tijd. Daarnaast word ook de relatie gelegd tot de mens, waarvan er opgravingen zijn geweest van mensen en waarvan een reconstructie zijn gemaakt. Hierbij is wel het focusgebied de opgravingen van in Noord-Holland.
Daarnaast is er tijdens mijn bezoek een wisseltentoonstelling over de bunkers uit de tweede wereldoorlog, waar de provincie Noord-Holland veel van heeft en toch de vraag is: wat moeten we met deze bunkers. In de tentoonstelling word aandacht gegeven aan de verschillende doeleinden tot nu toe van deze bunkers. Is het juist goed als plek voor vlinders, vleermuizen en uilen? Of moet het een publieke functie hebben of misschien omgedoopt worden tot vakantiewoningen, zoals in het verleden al eens is gedaan. Of moeten we het slopen? In de tentoonstelling worden deze opties aangehaald om mensen te laten nadenken over deze doeleinden.
Om mijn bezoek voor te bereiden, had ik van tevoren contact opgenomen per e-mail, waarbij met name het verkleurende licht werd aangeduid in de grote zaal van de vaste collectie. Hierbij is tegen witte wanden een lamp gericht die langzaam van kleur wisselt. Persoonlijk heb ik dit niet als een prikkel gezien, dit gebeurd langzaam en mijn focus was ergens anders. Wel is in deze ruimte steeds gezoem van de klimaatregeling aanwezig en word er een geluid afgespeeld eens per zoveel tijd van wind.
De audiovisuele presentaties in deze ruimte hebben allemaal een soort luister-speaker die je kan oppakken en dan in een gewenste taal kan meeluisteren. Dit geluid staat hard. Ik zag ook dat er onder dit paneel een AUX-kabel aansluiting is. Dat gaf aanleiding om mijn Active Noice Cancelling koptelefoon aan te sluiten en te kijken of ik het geluid met de toetsen op mijn koptelefoon aangenamer kon bijstellen. Helaas: het geluid was nóg harder en ik kon het absoluut niet zachter krijgen. Zo onwijs jammer! Ik heb uiteindelijk op maat gemaakte gehoorbescherming in gedaan, om de decibellen wat zachter te maken in de ruimte. Verder zijn de spotverlichting achter de vitrines geplaatst, dat is soms fijn, zodat het licht niet weerkaatst, maar omdat het dan veelal in je kijklijn zit, kijk je ook meer in het licht. In de vitrines liggen bij de objecten kaartjes met een nummer en wat het is. Dit is helaas op een transparant kaartje met zwarte letters gezet, waardoor ik er moeite mee heb om het te kunnen lezen. Voor de collectie in de ronde zaal zijn allemaal touchscreens zonder geluid, waar je onderdelen van de collectie kunt aantikken en dan informatie ziet.
In het restaurant stond voor mij het geluid te hard, dus daar ben ik niet lang geweest, in het auditorium kan een film afgespeeld worden als je wilt, dat is goed te doen qua geluid, als je beseft dat het restaurant er naast zit.
Het museum is niet bekend met de autipas of hidden disabilities sunflower.
Bovenstaande interactieve element wilde ik ook nog delen. Ik heb een vergelijkbare installatie eerder gezien en mag altijd graag even “voelen” in het zand. De installatie werkt zo dat het hoogteverschil waarneemt en hier een kleur aan geeft, hoe roder, hoe hoger het zand ligt, hoe lager, hoe blauwer wat aangeduid word met water. In bovenstaande drieluik zie je dan ook de verschillen ontstaan.
