Museum De Wieger had mij gevraagd om langs te komen. Van tevoren was de inschatting dat het museum zelf dat het een prikkelarm museum is en waar nodig je buiten kan ontprikkelen. Dit laatste is juist, buiten is er prima gelegenheid om even te ontprikkelen. Maar ik zou het museum niet als prikkelarm willen beschrijven. In het museum word de rol van Hendrik Wiersema beschreven, hij was huisarts voor Deurne en omgeving en schilderde graag. In het museum hangen dan ook verschillende schilderijen van hem. Daarnaast maakte hij met veel kunstenaars contact, waar verschillende werken van in het museum staan. Toen ik het museum binnen kwam, werd mij gevraagd of ik bekend was met het museum. Ik gaf aan van niet, omdat er was afgestemd dat ik zonder kennisgeving vanuit Uit met Autisme, het museum zou bezoeken. Ik kreeg gelijk heel erg veel informatie over Hendrik Wiegersma, uit zijn vroegere periode als huisarts, hoe de man was, zijn kunstwerken, de relatie tot zijn vrouw en wat er allemaal te zien was. Eerlijk gezegd: er was mij zoveel vertelt, dat ik bij het beluisteren van andere mensen er nog weer aan herinnert werd dat ik ook nog naar de ateliers moest om het totale museum te bezoeken. Ik was dat stukje namelijk alweer vergeten. In de ateliers was een expositie over glazen camera’s, of beter gezegd: er staan een aantal glazen camera’s met de schilderijen/afdrukken ervan. Maar ik heb eigenlijk geen idee hoe een glazen camera nu werkt. Want daar ben ik dan nieuwsgierig naar. Er zijn binnen het museum verschillende ruimten die open met elkaar verbonden zijn en de ateliers zijn in een ander gebouw beschikbaar. De wanden zijn hoofdzakelijk wit en er worden met veel spotjes gewerkt.
Deze zijn aardig goed afgericht, slechts een enkeling die mij de aandacht trekt door het in mijn kijklijn zit of dat ik mij afvraag: waarom heb je hier nog licht aan toegevoegd? Op de begane grond en op de eerste etage zijn een audiovisuele presentatie, deze zijn hoorbaar op de hele etage hoorbaar en leiden mij ook af van het kijken of lezen van bordjes e.d. In de atelier is een scherm die reageert op de beweging, maar maakt dat de beelden snel en flitsend worden. Ik merk dat ik daar echt hinder van heb, bovendien is er in die ruimte een tikkend geluid, die wat op mijn zenuwen werkt. Ik ben dan ook hier snel weg uit de ruimte. Het fijne is dat je dan wel een plek hebt op de binnenplaats waar die rust zeker te vinden is, waar je ook evt. overdekt kunt staan, maar wel fris kan zijn.
