In het vrijheidsmuseum word met name de tweede wereldoorlog behandeld als thema en als rode draad. Het museum betreft één grote koepel eigenlijk en ik bezocht het in die zin spontaan. Via de website had ik al gelezen dat je bij dit museum bijvoorbeeld een geluidswerende koptelefoon kunt lenen. In het museum zelf werd het ook aangegeven dat ze over 2 beschikken. Ik vroeg dan ook wat ik beter kon vermijden in het museum qua geluid- en lichtprikkels. Dat heb ik dan ook gedaan, het gaat hier bv. om de nagebouwde schuilkelder of de dingen met schermen. Wat ik heel irritant vond was een overheersend geluid die telkens terug kwam in het eerste deel van het museum. Te luid, te veel op de voorgrond aanwezig en te indringend. Daarop besloot ik ook mijn active noice cancelling koptelefoon te pakken. Binnen het museum zijn geen plekken om te ontprikkelen. Hoewel ik me kan voorstellen als je de schuilkelder het geluid en evt. beelden (ik weet niet wat er gebruik van word gemaakt) het een ideale stilte en ontprikkel locatie is. Er zijn wel heel veel beeldschermen maar die zijn niet flitsend en het starten eigenlijk pas wanneer je een taalkeuze hebt gemaakt. En zelfs dan kan de koptelefoon dit geluid tegenhouden en lees je de ondertiteling. Ik had dit keer ook voor het eerst de badge om van “Hidden Disabilities” omdat het best druk was in een relatief kleine ruimte. Maar ik kan moeilijk zeggen of het een bijdrage heeft geleverd bij het afstand houden van mensen. Ik kan niet zeggen dat dit museum een goed verdiend. Met name omdat er (zonder geluidswerende koptelefoon) toch continue geluiden zijn die hard aan staan en er geen ontprikkelende delen zijn binnen het museum. Er werd ook (te) veel informatie gegeven van tevoren, maar toen wisten ze niet nog van mijn autisme, want de badge deed ik pas om toen het drukker werd. Dus vandaar mijn “oké”.
