Het Drents Museum is en groot museum in Assen. Het is een museum dat bestaat uit tal van zalen. Het museum is de afgelopen periode in verbouwing geweest, waarbij hun eigen collectie op een nieuwe manier gepresenteerd zou worden. Het museum werkt als enige museum in het noorden van het land samen met Stichting Onbeperkt Genieten. Een stichting die zich inzet op prikkelarm cultureel aanbod. Echter omdat vanuit Uit met Autisme het de bedoeling is je altijd naar een museum kunt, bezocht ik het museum tijdens de reguliere openingstijden. Op basis daarvan is deze review dan ook tot stand gekomen.
Op de webpagina prikkelarm bezoek is dan ook wel van tevoren te lezen dat in het oude pand er veel prikkels zijn en in het nieuwe deel minder prikkels. Toch kan ik met zoiets niet zo gek veel. Want wat is dan veel prikkels? En welke prikkels kun je dan verwachten? Dat is niet duidelijk. Een groot deel van het museum, met vijftien zalen, gaat over de tentoonstelling Labyrinthia. In de aankondiging word gesproken over een magisch ervaring, dat doet al wat bedenken, hoeveel prikkels zijn er dan aanwezig? En waar moet ik rekening mee houden? Daar las ik niets over, maar had ook niet opnieuw gemaild van tevoren. Wat ik dan wel bijzonder vond, is toen ik vroeg bij de kassa over de bekendheid met de Autipas of Hidden Disabilities Sunflower, hier aangegeven werd dat ze hier niet bekend mee zijn.
De tentoonstelling Labyrinthia gaat over de vaste collectie van het Drents museum. Daarnaast is de nog een een tentoonstelling Dacia over goud en zilver en een tentoonstelling van kunstenaar Albert Steenbergen. Er is in elk geval veel te zien.
In het museum is geen duidelijke route aangegeven. Ik merk zelf dat ik dat ook wel wat lastig vind, juist door de omvang van het museum en de grootte van de tentoonstelling Labyrinthia, mis ik herkenningspunten van waar ik dan ben. Er zijn wel punten waar aangegeven staat welke zaal waar is bijvoorbeeld. Maar op een bepaald moment is mijn oriëntatie volledig weg, waardoor dit ook weer tot een prikkel leidt. Voor kinderen is er een meisje die op verschillende punten van de tentoonstelling terug komt, waarmee je haar verhaal kan activeren door sensoren aan te raken in het Nederlands of Engels.
Over de prikkelarme openstellingen: deze worden alleen in het nieuwe deel gehouden, wat ik altijd wel jammer vind dat het altijd maar een klein deel is. En vaak niet waar mijn eigen interesse naar uit gaat. Ik begrijp goed dat het oude gedeelte erg prikkelrijk is. Dat is gewoon zo. Toch is er denk ik een onderscheid te maken tussen wat een pand als prikkels heeft versus wat je aan prikkels dan er bij gaat produceren door je collectie. En in dit geval is er ook een hoge mate van productie van prikkels in de vorm van audio(visuele) presentaties. Voor kinderen is er nog een speciale audiovisuele presentatie van een meisje, die wel geactiveerd moet worden met een touchknop in het Nederlands of Engels, maar ook hiervan staat het geluid erg hard. Dat zie je over het hele museum terug. Ongeacht waar de audio afgespeeld word, is de volume heel erg hard. Dit wil zeggen; ik heb uiteindelijk maar een Active Noice Cancelling koptelefoon met muziek aangezet, en daar kwam de volume van het museum nog weer overheen. Daarbij is er in elke zaal wel een audio(visuele) presentatie zo’n beetje en zit er weinig rustpunten waar je dit niet vind. Hoewel, in de statenzaal was hier dan niet echt sprake van, maar het was fijner geweest als die rustpunten ook tussendoor zonder prikkels aanwezig waren.
Zeker omdat niet alleen er audiovisuele prikkels waren, maar ook van verlichting, al dan niet van de audiovisuele presentaties die op enorme schermen getoond werden en dus versterkend waren in de lichtopbrengsten. Ook is in het oude pand dus vooral vloeren van hout, die geven dus wel een prikkel waar je als locatie minder aan kunt doen, maar wel aan je productie. Het is tijdens mijn bezoek herfstvakantie in het noorden, toch valt het aantal kinderen mee, doordat het weekend ervoor bezoek aan het museum kosteloos was. Ik kan me echter indenken dat als er veel bezoekers zijn, dit ook extra prikkels geeft op de veelal wat smallere stukken. Tenslotte zijn sommige lichten als in spotjes niet fijn afgesteld, maar zijn er ook dus wat lichteffecten toegevoegd hier en daar, wat ook prikkelend werkt. Maar het vermijden hiervan, lukt niet om uiteindelijk de collectie te willen zien. Juist ook omdat bepaalde zalen een soort van verstopt zit achter andere andere zalen. Dat is jammer.
Wat ik overigens wel fijn vind, is dat er op verschillende punten dingen zijn om te voelen/betasten. Ik ben zelf nog wel van het voelen van dingen omdat ik dan ergens nieuwsgierig naar ben, zo zijn er over de hele voorstelling verschillende dingen die je bewust mag aanraken.
Wil je dus wel eens dit museum bezoeken, kun je de afweging nemen om of maar een klein deel van het museum te bezoeken tijdens een prikkelarm bezoek of om dit goed te plannen samen met de nodige hulpmiddelen, waarvan ik aanraad goede gehoorbescherming en iets van aan petje om je tegen de lichtprikkels te beschermen.
