Het Nederlands Bakkerijmuseum in Hattem is verdeeld over vier panden. Pand 1 en 2 is verbonden met elkaar met een ondergrondse tunnel. Pand 3 is de museumwinkel waar je met name oudhollandse snoep en souvenirs kunt kopen en pand 4 zit normaal een eetgelegenheid in, maar was vol vanwege een grote groep. In het eerste pand is het thema broodbakken, waar ook een geur word verspreid van versgebakken brood. Het tweede pand betreft vooral banketbakken. Hierin word je meegenomen in het verhaal van de banketbakker, maar ook de speculaasplanken en chocolatier vind je hier. Hier is ook meer een geur van koekjes aanwezig. In dat opzicht lijkt dit gedeelte nog het meest op het bakkerijmuseum in Medemblik, waar ik vorig jaar eens was.
Het museum heeft een grote mate van een theatrale opsteling. Er zijn verschillende winkels en scènes gebouwd waarin de bakker een rol speelt. Bovenstaand zie je hiervan diverse scènes. Hierdoor zijn er niet alleen voorwerpen om naar te kijken, maar krijgen de voorwerpen ook beeld in de wijze van toepassing. De poppen zijn daarbij op afstand ook best realistisch, zeker als ik deze vergelijk met andere musea. In de theatrale opstellingen word er zowel aandacht besteedt aan de broodbakker alsmede de banketbakker. Ik merk dat deze mate van theatrale opstelling daarin mij ook prikkelt, omdat er steeds weer een nieuwe focus moet plaatsvinden.
In het museum is met name gebruik gemaakt van houten vloeren, die dan ook met kinderen erbij, behoorlijk veel geluid geven. Toch is er aan toegevoegde audio dit maar aanwezig op twee plekken. Op 1 plek is een audiovisuele presentatie, die continu doorloopt. Het geluid is aanwezig, maar niet overmatig hiervan. De meeste geluidsprikkels komen toch weg uit de houten vloeren en daarbij ook de nabijheid van mensen in het museum, wat soms rakelings langs je kan lopen. Ik had tijdens mijn bezoek daarin ook een schrikreactie.
Verder word in dit museum ook gebruik gemaakt van een railsysteem waar spotjes ongelukkig zijn afgesteld, menig maal loop ik in het pad en schijnt een spotje in mijn gezicht. Ik heb maar een pet op gezet om de lichtprikkels te minimaliseren. Verder is in het museum veel trappen. Ik heb daarbij geen lift of iets dergelijks gezien waardoor het rolstoeltoegankelijk is. Het museum is niet bekend met de Autipas of Hidden Disabilities Sunflower. Mijn ontprikkelplek vond ik uiteindelijk onder de overkapping nabij pand 4, waar het relatief rustig is.
