Een maand of twee geleden had ik verschillende musea een mail gestuurd met de vraag: als er prikkelarme evenementen zijn bij jullie museum of jullie bieden standaard een faciliteit, dan hoor ik het graag. En zo kreeg ik vanuit Visscher Classique een mail terug: ze wilden graag wat doen voor mensen met autisme door een prikkelarm aanbod te doen, want ook zij wilden graag bijdragen. En zo kreeg ik vorige maand bericht dat ze een eerste prikkelarme openstelling wilden organiseren. Voor mij was het wat passen en meten in de agenda, want het is niet bepaald om de hoek. Toch besloot ik de ruim twee uur in de auto te gaan stappen voor het bijzondere aanbod, hoewel ik zelf niet de technische kant van auto’s snap, kan ik het uiterlijk van oudere modellen wel waarderen. En aangezien ze eigenlijk op verzoek van Uit met Autisme het organiseren, moet ik ook wel even me laten zien, toch?
Dus ik was er stipt 10 uur, waarna ik de medewerkster waarmee ik gemaild had ontmoet. Ze vraagt bij de eigenaar even of hij wil komen voor een introductie, waarop de man bij mij komt en ik me pas voorstel als de initiatiefnemer van Uit met Autisme. Ik word hartelijk ontvangen, de eigenaar is een passionele man met een liefde voor auto’s wat zo’n 40 jaar geleden begon vanuit zijn garage. Hij verzamelde privé auto’s en uiteindelijk is dit pas sinds vorig jaar een museum geworden. Dat is overigens niet onopgemerkt, zo vertelde Henk Visscher mij dat ze vorige maand nog een award hebben gewonnen in Londen voor de museumcollectie van het jaar door Octane magazine.
Het museum omvat zelf 3 grote hallen waar tal van old- en youngtimers opgesteld zijn van voornamelijk Franse merken. En ook zou het geen probleem zijn als je even plaats wil nemen in de auto. Maar hoe lomp ik soms kan zijn dacht ik bij mijzelf: laten we dat maar niet doen. Daarnaast staan er tal van miniatuurmodellen van onder andere de merken Citroën, Renault en Peugot. Ook daarvan heb ik op dit moment (miniatuurmusea niet meegerekend) nog geen grote collecties gezien als deze. Op de wanden is informatie te vinden van de merken en er is een bibliotheek met allerlei informatie over de auto’s en kun je met een QR code op de auto’s meer informatie vinden van de auto’s. Ik snap de methode, maar persoonlijk vind ik dat wel jammer. Juist in een museum waar je oude auto’s vind, vind ik het heerlijk om ook “ouderwets” informatie op papier te lezen. Je zit namelijk al zoveel op je telefoon in de hedendaagse maatschappij. Ook zijn er aan de wanden verschillende reclame uitingen, wat bij mij dan wat chaotisch over komt en daardoor mij ook triggert in de onrust. Dit ook aangegeven bij de eigenaar; immers is de doelgroep autisme in die zin voor hem ook nieuw te noemen. Op de achtergrond is heel zachtjes pianomuziek aan, daar had ik geen hinder van, te meer omdat het overal gelijk was. Eén geluidssoort over het hele museum is oké.
Daarnaast moest ik echt een pet op. De lampen gaven namelijk fel wit licht, snap ik ook wel; zo komen de kleuren van auto’s het best tot zijn recht, maar in hal 3 was er ook vooral heel veel licht op een lager niveau. Dat vond ik persoonlijk wel echt te veel, zelfs met een pet op. Maar tegelijkertijd: het is ook voor Henk en zijn team allemaal nieuw en helaas nog niet echt veel mensen die langs kwamen. Daarom heb ik ook aangegeven dat het misschien goed is om het op een andere manier vorm te geven. Maar zodra dat helder is, zal ik dat hierbij publiceren.
Concluderend is het museum in mijn ogen best de moeite waard om daar een stuk voor te gaan rijden, al is het voor mij al prima om gewoon auto’s te kijken zonder alle ins en outs te kennen van de techniek. Al zijn al mijn vragen die ik van tevoren dacht te hebben, ook beantwoord. Ik snap dat verlichting best een dingetje kan zijn, dus ik adviseer wel als je gevoelig bent voor licht, in elk geval een petje mee te nemen of een zonnebril.
